Rzym jest miastem, w którym znajduje się największa na świecie liczba obelisków. Wielu może wydawać się to zadziwiające, ale wiąże się niewątpliwie z zamiłowaniem antycznych cesarzy do starożytności. Souveniry z Egiptu sprowadzało wielu rzymskich imperatorów, począwszy od Augusta (pierwszy obelisk w 10 roku p.n.e.), za którego władzy Egipt przeszedł pod panowanie Imperium Rzymskiego.

Ostatni obelisk przywiózł Konstantyn II w 357 roku n.e. Osiem z trzynastu starożytnych obelisków pochodzi na pewno ze starożytnego Egiptu, pięć pozostałych to rzymskie kopie z okresu cesarstwa. Najstarszy i największy jest obelisk znajdujący się na Lateranie. Pochodzący ze świątyni Amona w Tebach i datowany na XV wieku p.n.e. obelisk ma 31 metrów wysokości. Na okres panowania Ramzesa II (koniec XIII wieku p.n.e.) datowane są: obelisk Flaminio przy Piazza del Popolo oraz obeliski przy Panteonie i willi Celimontana. Sporo młodsze, bo pochodzące z IV wieku p.n.e., są: obelisk przy placu Montecitorio, obelisk usytuowany na zaprojektowanej przez Berniniego rzeźbie słonia naprzeciw kościoła Santa Maria sopra Minerva, a także obelisk dei Dogali, znajdujący się dziś w ogrodach w pobliżu term Dioklecjana. Z Egiptu, a dokładniej – jak przekazywał Pliniusz Starszy – z Heliopolis, pochodzi także obelisk watykański stojący pośrodku placu św. Piotra. Zdobił on mieszczący się tu wcześniej cyrk Nerona. Jest to jeden z trzech obelisków niepokrytych żadnymi inskrypcjami.

Inne obeliski: ten zdobiący fontannę Czterech Rzek przy Piazza Navona, obelisk na Eskwilinie i Kwirynale, na wzgórzu Pinicio to rzymskie imitacje z okresu cesarstwa. Po jego upadku większość z trzynastu obelisków zaginęła, część z nich była zakopana pod ziemią. Jedynym wyjątkiem był obelisk Watykański, który pozostał zawsze na swoim miejscu, obok pierwszej bazyliki św. Piotra. Dopiero Sykstus V czuwający nad budową nowej świątyni przeniósł go na środek placu. Temu papieżowi zawdzięczamy też odnalezienie pozostałych obelisków i włączenie części z nich w nowo powstającą renesansową Rzymu (obeliski na Lateranie, Eskwilinie, Piazza del Popolo). Jego dzieło kontynuowali kolejni papieże, łącząc te starożytne obiekty z Rzymem barokowym (na przykład Piazza Navona, okolice Panteonu) i klasycystycznym (Kwirynał, Montecitorio).

Dwudziestowieczne obeliski, które znajdziemy w konstrukcji latarni przy Via della Conciliazione, w dzielnicy EUR i przy wejściu na Foro Italico są rezultatem imperialistycznych ambicji B. Mussoliniego. Z tych samych pobudek w Rzymie znalazł się także obelisk niepochodzący ze starożytnego Egiptu, ale stworzony przez cywilizację Egiptu, ale stworzony przez cywilizację Aksum.

Dyktator sprowadził go z okupowanej przez faszystów ówczesnej Abisynii. Obelisk, który wpisano na listę dziedzictwa UNESCO, został w 2005 roku zwrócony Etiopii.